Rusmedisin
Rusmedisin er i Norge etablert som ei eiga spesialisthelseteneste, men utan spesialistar i faget. Fagområdet er dominert av yrkesgrupper utan legeutdanning, samtidig som pasientane har betydelege medisinske problem. Det pågår ein omfattande internasjonal og nasjonal forskningsinnsats på området, men kanalane frå forsking til implementering i praksis er for dårlege. Det er viktig å sikre at ei spesialisthelseteneste er basert på medisinsk kompetanse. Det kunne drøftast om heile fagområdet skulle vore integrert i psykiatrien som truleg er den spesialiteten som har best kompetanse i dei behandlingsteknikkane som er virksomme mot sjølve misbruksproblematikken. Mange rusavhengige har også tilgrunnliggande psykiatrisk sjukdom.
Vi har konkludert med å støtte arbeidsgruppa sitt framlegg om eigen spesialitet i rusmedisin. Dersom dette ikkje når fram denne gangen heller, bør legeforeningen arbeide for å gjere rusmedisin til ein obligatorisk del av psykiatriutdanninga og for å integrere rusbehandling i den psykiatriske helsetenesta.
Kompetanseområder
Forslaget om å opprette kompetanseområder synes noke uklart og ufullstendig utgreidd. Vi ser likevel behovet for å spesifisere ein spesialkompetanse som t.d. sjukeheimslegar bør ha, som dei kan få på bakgrunn av forskjellige spesialitetar. I tillegg til alders- og sjukeheimsmedisin, er kanskje allergologi det faget som kunne ha størst behov for eit kompetansebevis på tvers av spesialitetar.
Indremedisin
Vi er ikkje samde i at behovet for indremedisinarar av ”den gamle skolen” er stadig mindre. Tvert imot så vil den store andelen uselektert øyeblikkelig hjelp ved indremedisinske avdelingar tilseie at avdelingane treng eit bakvaktskikt med stor breddekompetanse. Den aukande andelen eldre pasientar med mange diagnoser og samansette problem peikar i same retning. Vi innser likevel at kompetansekrava i greinspesialitetane fører til at det blir stadig vanskelegare å halde på denne breddekompetansen. Vi stør utvalet sin konklusjon om det må arbeidast aktivt og bevisst for å bevare vaktkompetanse og breddekompetanse i generell indremedisin.
Vi er skeptisk til framlegget om obligatorisk 3 månader ved geriatrisk avdeling for alle indremedisinarar. Geriatrien har eit kapasitetsproblem i forhold til å utdanne sine eigne spesialistar alt i dag og vil neppe kunne ta imot alle indremedisinske spesialistkandidatar. Det ein vil kunne oppnå med ei slik sideutdanning vil heller ikkje stå i forhold til dei praktiske vanskane med å flytte eller pendle til heilt andre sjukehus for mange av spesialistkandidatane. Utdanninga av geriaterar bør styrkast og det bør kome geriaterstillingar ved indremedisinake avdelingar ved alle sjukehus som ikkje har eiga geriatrisk avdeling.
Allmennmedisin
Utviklinga innafor indremedisin har auka oppgavene og kompetansekrava til allmennlegane og styrker argumentasjonen for obligatorisk spesialitet i allmennmedisin. Det er også forventningar til auka kompetanse hos allmennlegane frå mange andre fagfelt og samarbeidspartar. Berre litt over halvparten av allmennlegane har spesialiteten i dag. Det blir ei svært stor oppgåve å skape utdanningskapasitet til allmennlegar som ikkje har spesialiteten i dag og til dei nye allmennlegane som skal inn i faget. Det er behov for ein nøye gjennomgang av utdanningskrava i allmennmedisin, om dei er i samsvar med behova i arbeidet, og om der er unødige flaskehalsar. Vi vil særleg peike på sjukehustenesta. Det synes tiltakande vanskeleg å få sjukehusstillingar for allmennlegar som berre ønsker det som sideutdanning og ikkje som grunnlag for ein sjukehusspesialitet. Ein må også stille spørsmål ved nytteverdien av dagens krav til uspesifisert sjukehusteneste eit år. Vi treng truleg også fleire reine utdanningsstillingar i allmennmedisin.
Spesialistkompetanse og realkompetanse
Problemstillingane rundt formell spesialistkompetanse og realkompetanse bør drøftast nærare. Utenlandske spesialistar som har fått konvertert spesialistutdanninga si har ikkje nødvendigvis same opplæring og kompetansebakgrunn som spesialistar utdanna i Norge. Spesialistar som ikkje har praktisert faget sitt på mange år kan også miste realkompetansen i faget sitt. Denne situasjonen stiller større krav til arbeidsgivarar om ikkje berre å sjå på formelle spesialistpapir, men ut frå konkret vurdering av utdanning og erfaring vurdere legens reelle kompetanse opp mot dei oppgåver som skal løysast.